Miesiąc: grudzień 2010

Nieobrabiane, nieposortowane, bez komentarza.

Cape Coast, Ghana

Kakum National Park

Miało być o rybakach i slumsach, będzie o parku narodowym w okolicy Cape Coast. Przewodniczka lojalnie uprzedza (oczywiście po uiszczeniu opłaty), że zwierz w parku co prawda jest, ale mało kto go kiedykolwiek widział. My mamy się nie spodziewać. Nie spodziewaliśmy się :)

Park słynie z Canopy Walks (nie wiem jak to przetłumaczyć) – mosty linowe? Droga impreza, 30 cedis, ale warto. Zbudowali je Kanadyjczycy, w sumie jest 7 mostków (+ jeden ewakuacyjny), każdy ok. 100 m długości, zawieszone 40 m nad dżunglą. Super wrażenie, mostki się bujają, uginają i w ogóle fajnie jest. Przewodniczka zapytana czy ktoś spadł, nieco się zjeżyła ale szybko odpowiedziała, że nie. Trochę za szybko ;)

Jako modelka na mostku wystąpiła Ania

Nieco zjeżona przewodniczka

Mosty

Dookoła dżunga

Pan naprawia liny, naprawdę o nie dbają

Więcej linek

Na koniec, choć zwierza nie było, może poza motylami i mrówkami, co jak na Ghanę już było sporo ale były bambusy. A bambusy zawsze i wszędzie są fajne.

Obiecuję, w następnej notce będzie co miało być, dzisiaj byłem kilkanaście godzin w pracy i nie miałem siły na większą notkę.

Cape Coast, rybackie miasto 120 km na zachód od Akry. Stolica regionu i główne miasto uniwersyteckie Ghany. Studentów co prawda na ulicach nie widać, ale miasto tęskni życiem. Słynny jest zamek, zbudowany przez Duńczyków, później zajmowany przez Anglików przez kilkaset lat. Służący jako centrum logistyczne dla łapania i transportu niewolników.

Korzystając z kawałka cienia wrzucamy opis na fejsa

Panorama miasta. Z daleka przypomina trochę Havanę.

z bliska mniej …

Plaża i końcówka systemu kanalizacyjnego. Podejrzewam, że pojęcie ekologii w lokalnym jezyku nie istnieje, wszystko idzie do oceanu. Ocean sporo przyjmnie, duży jest …

Na tej samej plaży, codziennie rano, pół miasta łowi ryby.

Wspomniany zamek, o zachodzie słońca i w środku dnia. Nie zrobiłem zdjęcia całości, niedopatrzenie, muszę wrócić :)

Zamek był typowo obronny, nie przed tubylcami, nimi nikt się nie przejmował – przed innymi mocarstwami kolonialnymi.

Plakat z muzeum zamkowym

Pomieszczenia w których więziono niewolników. Warunki tragiczne, ciemno, ciasno, przytłaczająco. Poza muzeum niewiele widziałem śladów tych kilkuset niechlubnych lat z dziejów świata, kiedy istniało afrykańskie niewolnictwo. Żadnych pomników czy tablic.

Kartacz, co prawda, jak sprawdziłem, niedziałający ale amunicji ma sporo.

Widok z zamku na zachód, pośród palm Oasis Beach Resort, oaza backpackerska, gdzie mieszkaliśmy

Widok na wschód, miasteczko rybackie.

Widok na południe, najbardziej malowniczy.

W ramach nierównej walki ze śniegiem i mrozami za oknem – taki widoczek

PS. ostatnia fotka ma numer 1111, trochę się tego uzbierało :)

Mała notka o transporcie. Mam kilka fotek z drogi poza tymi które wrzuciłem wcześniej to się podzielę. Po pierwsze można podróżować łódką (czasami nie ma innej opcji).

Jak to z łódkami bywa czasem dobijają do portów, powyżej port Ada Noah. Sądząc po zdjęciu towarowy, przemysł drzewny.

Ada Foah Main Station. Ruch znikomy.

Żeby nie było, że notka bez kozy ;) Koza ze stacji

Kierowca trotro w pracy

Przystanek przy drodze, siedzimy tym razem w pierwszym rzędzie. Kierowcy często tam nas sadzali, jest trochę wiecej miejsca na nogi, ale naprawdę chodziło o to, że służby mundurowe są korupcyjne. Sadzając białych z przodu, zazwyczaj na przystanach kontrolnych wojsko nas puszczało bez kontroli (żebyśmy nie zauważyli łapówkarstwa).

Przejazd bez utrudnień kosztuje 1 cedis…

Pojedność ładunkowa trotro wydaje się nieograniczona

Wnętrze lepszego busiku, droga Accra – Cape Coast. Bus miał dvd, niestety. Puszczali bardzo głośną i zawodzącą muzykę gospel, na zmianę z telenowelą w stylu brazylijskim, z elementami kryminalnymi. Całość polegała na zarzynaniu się nawzajem więźniów, w więzieniu, wśród krzyków i pisków. Obie rozrywki raczej niestrawne.

Dodatkowo bus miał klimę, tak jak już kiedyś dawno temu pisałem klimatyzacja w tropikach fajna nie jest. Klima występuje w postaci zero-jedynkowej, albo jej nie ma albo jest odpalona na maksimum. Powiew na głowę powietrza o temperaturze 15 stopni gdy dookoła jest +36 tylko przez kilka minut jest miły, później obwijasz się czym tylko możesz. Zadziwiająco często przydaje się ciepły polar, kto by pomyślał …

Na koniec mała zajawka z Cape Coast, rybackiego miasta 120 km na zachód od Akry

Maranatha Beach Camp, miejsce w którym można zapomnieć o wszystkim

Posadowione w miejscu gdzie rzeka Volta wpada do oceanu, na samym cyplu. Kilka palm, zbudowanych na piasku domków z trzciny, bez możliwości dojazdu (można tylko dopłynąć łódką). Od razu czujesz, że tutaj czas płynie inaczej. Albo w ogóle nie płynie.

Miejsca Maranatha Beach Camp nie ma w żadnym przewodniku, nawet w Lonely Planet. Nie ma też przewodnika po Ghanie jako takiej, dostępny jest tylko „Afryka Zachodnia”, w którym o Ghanie jest zaledwie kilkadziesiąt stron. Jeżeli chcecie tam trafić to trzeba dojechać do Ada Foah a później szukać łódki. W barach polecam.

Miejsce jest odjechane w kosmos, tanie, z jednej strony – plaża Atlantyku z drugiej – słodka woda rzeki Volta. Prąd zapewnia generator, zimne piwo lód który łódką przywozi barman. Jedzenie rewelacyjne (oścista Tilapia jedzona przy świetle latarki zapewniła bezcenne wrażenia), natomiast na cyplu można spotkać żółwie i kraby, miliony krabów. Prysznic jest, w postaci ogrodzenia z trzciny oraz pojemnika na wodę i wiaderek do polewania.

Byliśmy tam prawie całkiem sami, nic tylko zapomnieć o wszystkim.

Jedynym minusem, którego nam nie było na szczęście dane doświadczyć, był sms od Agnieszki następnego dnia po naszym wyjeździe: „Padało w nocy. Wyobraźcie sobie!”;)

Zresztą niech mówią same fotki …

Bladym świtem ocean się budzi

Brzeg rzeki Volta

Spychanie rybackiej łodzi na wodę

Pomalowane palmy, lubimy palmy

Wielce ciekawska koza

Szkoła w pobliskiej wiosce

Brzeg oceanu

Domek, 23 cedis za noc (46 zł), dach niestety mało wodoodporny

Wnętrze domku, moskitiera w tropikach to konieczność

Śliczne okoliczności śmietnika

W następnej notce kilka fotek transportowych, a później Cape Coast, wioska rybacka kilkaset km dalej.

Najdziksze zwierze w Ghanie to komar. Serio. To nie jest kraj na safari z aparatem, jeżeli chce się pofocić słonie czy żyrafy trzeba pojechać do Kenii czy Tanzanii. Komary za to są, całkiem sporo ich. Uwaga praktyczna i mała reklama, jeżeli jechać do Afryki to w porze suchej (mniej komarów, mniejsze zagrożenie malarią) i zabrać ze sobą Muggę. Śmierdzi koszmarnie ale jako jedyny jest skuteczny, inne Off’y czy Autany, nie dają rady na komary w tropikach.

Jakiego zwierza można zastać w Ghanie? Podobno w Parku Narodowym Mole można zobaczyć słonia, jednego. Nie dojechaliśmy na miejsce, więc to wiadomość niepotwierdzona. Oprócz słoni bywają antylopy (także nie widziałem, zabrakło nam kilku dni na podróż na północ kraju). Natomiast trafiliśmy do „Monkey Santcuary”, w górach na wschód od Volty.

Monkey Santcuary to bardzo pozytywne miejsce, bliskie naturze. Ciężko tam trafić, tylko w Lonely Planet była wzmianka o tym miejscu. Małpy były niesamowite, w okolicy jest 6 stad, my widzieliśmy jedno.

Tak, na serio lubią banany

Tafi Monkey Sanctuary

W Kakum National Park podobno są jakieś zwierzaki ale tych to nikt nie widział (przewodniczka lojalnie uprzedzała). Park ma inną atrakcję, ale o niej w innej notce. Nastomiast dysponując dobra moskitierą można przenocować w dżungli, podobno mocno hardcorowe, głównie ze względu na moskity.

Udało nam się także trafić na farmę krokodyli, sztuk 4 w tym dwa z gipsu. Powyższy okaz (żywy), kompletnie się ludźmi nie przejmował, pomimo odległości może pół metra. Pewnie można by go poglaskać.

Ale najfajniejsze były …

Strusie! Strusie były rewelacyjne, strasznie ciężko było to miejsce znaleźć, przedzieraliśmy się przez jakieś krzaki i chaszcze, budowę drogi i inne niespodziewane przeszkody terenowe. Strusie są jak widać ogromne, ciekawskie i bardzo nami były zainteresowane.

Strusie jajo wazy ok 1,5 kilo, jest naprawdę gigantyczne, mają dwa wielkie pazury (palce?).

Widzieliśmy jeszcze kraby (zatrzęsienie na plażach), ślady żółwi oraz małe jaszczurki. Nie mówiąc o kozach.

W następnej notce o Maranatha Beach Camp, naprawdę niesamowitym miejscu do nic-nie-robienia.

Dzisiaj będzie głównie o ludziach z wioski Atimpoku, stąd pochodzą zdjęcia. Ale i o Ghańczykach w ogóle.

Ghańczycy są niesamowitymi ludźmi. Niezwykle miłymi, przyjaznymi, zdarzało się nam, że ktoś sam z siebie odprowadzał nas tam gdzie chcielismy dotrzeć, pomagał ogarnąć się w trudnej sytuacji czy po prostu podchodził żeby pogadać czy powiedzieć, że fajnie, że tu jesteśmy. Komunikacja teoretycznie jest prosta, angielski jest językiem oficjalnym Ghany ale w praktyce lokalni używają 75 lokalnych dialektów. Czasami, nawet pomiędzy sobą rozmawiają po angielsku, ktoś z wioski 20km oddalonej od Twojej może już mówić niezrozumiałym dla Ciebie dialektem. Zresztą, angielski angielskiemu nierówny, ludzie bogaci i wykształceni mówią dobrze i zrozumiale, ludzie biedni mówią angielskim-murzyńskim. Czasem jest on tak zmodyfikowany, że rozumiałem co 20 słowo, i to tylko kiedy mówione było wolno i wyraźnie.

Wracając do meritum, warto pojechać do Ghany dla samych ludzi

Bardzo miła sprzedawczyni bananów

Smażone platany, bardzo smaczne, podawane w gazecie

Ta pani sprzedawała ciastka kokosowe, bdb

:)

Dzieci wołały za nami „Obruni, obruni” – biały człowiek. W Atimpoku nie pojawiają się biali, bylismy sporą sensacją.

Podczas rozmowy, dzieciaki zaczęły mówić, że mamy taką miękką skórę. Spytałem, czy chcą dotknąć i następne kilka minut upłynęło na macaniu naszych rąk i ramion

Chwila mniej sympatyczna, Ania zaczęła rozdawać lizaki dzieciakom i zrobiła to za bardzo na widoku. W mgnieniu oka pojawiło się dookoła nas kilkanaście osób, dzieci i nastolatków wyrywających sobie lizaki, zaglądających do plecaka, prawie wyrywając go Ani z rąk. To nie było bardzo agresywne, po prostu mieliśmy mało słodyczy do rozdania, dzieciaki które ich nie dostały też chciały mieć. W końcu dlaczego inny dostał a on nie?

Robiąć to zdjęcie zorientowałem się co się dzieje, wyciągnąłem Anię za kołnierz. Na szczęście odejście z kręgu natychmiast uspokoiło sytuację.

Wieczorowy lans, dziewczyny były bardzo miłe. Ściągnęły mnie z ulicy z prośbą o fotki.

Atimpoku słynie z mostu (most jak most, nowoczesny, podobno bardzo słynny i jakieś szychy go otwierały) oraz z niedalekiej zapory na jeziorze Volta.

Kolory, kolory, komórki, kolory. Cała Ghana jest pomalowana w barwy trzech sieci komórkowych, śmiesznie to wygląda.

Sklepik pośrodku osiedla mieszkaniowego. Na półkach wszystko

To samo osiedle. Za głęboko nie chcieliśmy wchodzić z aparatem, większość to slumsy.

Kościoły i inne „blessing” rzeczy czy miejsca. Do końca nie wiem o co chodzi, w Ghanie jest mnóstwo kościołów. Dosłownie zatrzęsienie, każda wioska ma co najmniej kilka. Lokalni twierdzą, że to dlatego, że Bóg jest blisko nich ale podejrzewam, że raczej chodzi o coś raczej materialnego. Także sklepy są błogosławione, samochody, nawet woda (na torebkach z wodą pitną jest napisane „blessing water”. Niestety nie zrobiłem fotki – co kraj to obyczaj.

No i trochę flory, bananowce fajne są.

Kozia fauna. Kozy są wszędzie, stada chodzą nawet po ulicach stolicy.

Widok w nocy na zaporę.

W następnym odcinku będą małpy :)

Krótkie fotostory o podróżowaniu po Ghanie

Można podróżować taksówką (drogie, ale całkiem wygodne), koleją (całkiem ok, ale z racji jednej linii kolejowej wybór celów podróży jest nieco ograniczony), łódką (polecam, niestety to też nie Holandia i wszędzie się na wiosłach nie dostanie) oraz lokalnym mikrobusikiem zwanym trotro. Busy trotro są najtańsze (100km, 1-2usd), ale mają swoje interesujące cechy i właściwości. Po pierwsze nie ma rozkładu jazdy, odjeżdżają kiedy się zbierze komplet pasażerów. Stan techniczny jest cudowny, znaczy jeżdżą tylko cudem i w żadnym europejskim kraju nie dostałyby przeglądu technicznego. Mają też dziwne trasy, czasem trzeba się cofnąć aby pojechać tam gdzie się chce. Kierowcy są szaleni, 100 km/h na drodze z czerwonego pyłu, z masą dziur, łażących po niej ludziach, kozach i krowach to norma. Nawet ulewa i niedziałające wycieraczki wcale im w takich szaleńczych przejazdach nie przeszkadzają. Zresztą nie tylko my byliśmy zaniepokojeni, także lokalni zaczęli gwałtownie gestykulować kiedy kierowca zaczął jechać na pamięć. Ale wrażenia ciekawe, polecam ;)

Za to trotro są niesamowicie tanie, 100km to kilka złotych a ceny są ustalone (są bilety). Trotro działają też trochę jak Drive-Thru, każdy postój to okazja do kupienia czegoś niezbędnego w podróży: wody, ciastek, kurczaka z ryżem, gum do żucia, lodów truskawkowych (smakują jak woda z barwnikiem chemicznym o składzie nieokreślonym), ciastek kukurydzianych z mięsem, smażonych bananów, chipsów z plantana (2 smaki: słony i słodki) czy słodyczy z chilli. Po prostu otwierasz okienko, machasz do Pani ze sklepikiem na głowie i kupujesz. Próbowaliśmy prawie wszystkiego wymienionego, w większości bardzo smaczne rzeczy.

Na zakończenie, jak ma się pecha to można podróżować z kozami. Podobno się strasznie rozpychają.

Tak to wygląda

Taksówkarz i jego bryka. Gość tankował samochód plastikowa rurką z baniaka, wolę nie wiedzieć gdzie wlewał benzynę.

Rogate zwierzęta też podróżują

Drogi bywają różne, są takie ładne i nowe jak w poprzedniej notce ale większość jest pełna pyłu, kurzu, wybojów. Gaz zawsze wcisnięty do dechy.

Stacja benzynowa (jakość średnia), są dużo gorsze ale i też całkiem nowoczesne, np Shell.

Przy drodze kwitnie przemysł reklamowy …

oraz można napotkać hipermarkety w stylu MediaMarkt

Na zakończenie podróży TAKIE widoki. To zapora nad jeziorem Volta, prawdziwy cud techniki produkujący 80% energii elektrycznej kraju. Robi wrażenie, nawet z takiej odległości (zdjęcie było robione z odległości ok 1km, huk wody był mocno słyszalny).

Droga Accra-Akosombo, Ghana

W następnej notce będzie o wiosce Atimpoku, miejscu gdzie biali nie bywają …