Tenggerowie i ich konie
Podjazd pod wulkan Bromo wygląda jak spacerniak na powierzchni Księżyca. Szary pył wulkaniczny wszędzie dookoła, koła jeepów wzbijają chmury kurzu. Teren jest płaski, tworzy powierzchnię ergu, „morze z piasku”, jak mawiają miejscowi. Nic tu nie rośnie, na świeżym pyle wulkanicznym wegetacja roślin jest niemożliwa. Wulkan ostatnio wybuchł w 2011 roku. Pył skrzypi pod butami, wciska się w oczy i usta.
Dla mieszkających w okolicy wulkanu Tenggerów, popularność turystyczna Bromo jest jak zbawienie. Wożenie turystów jeep’ami, wynajmowanie miejsc noclegowych, gastronomia, bilety wstępu do Parku Narodowego, wszystko to przynosi stały, choć skromny strumień pieniędzy.
Jeepy na piasku
Jednym z elementów oferty turystycznej są konie. Tenggerowie hodują je od wieków, małe górskie koniki, silne i wytrzymałe. Codziennie o świcie pojawiają się z nimi pod zboczem wulkanu, oferując możliwość przejechania części drogi w siodle, wygodnie i nie męcząc się. Trekking nie jest trudny, to może dwa kilometry drogi, ale kłęby kurzu i palące słońce powodują, że możliwość przejażdżki staje się kusząca. Cena nie jest wygórowana, około 15 złotych, bez targowania, za całą drogę.
Galop
Skorzystaliśmy, wjechaliśmy ostatni kawałek, może jedną trzecią drogi. Zastrzegłem tylko, że pojadę pod warunkiem, że będę mógł sam prowadzić. Pan się zgodził albo nie zrozumiał, nie zaprotestował w każdym razie. Złapałem wodze i pojechałem. Moje doświadczenie jeździeckie jest, łagodnie mówiąc skromne, jednak koń reagował bardzo spokojnie, słuchał się i nie wierzgał. Szybko dotarłem na górę, po dłuższej chwili dobiegł właściciel. Chyba zrobiłem na nim, małe bo małe, ale wrażenie. To było fajne.
Na koniec jeszcze dwie fotki. Na płaskowyżu położona jest świątynia Pura Luhur Poten, kamienna i szara, jak cała okolica. Nie wiem co jest w środku, nie było czasu na zwiedzenie.
Natomiast droga do krateru wygląda tak:
Indonezja, wulkan Bromo, kwiecień 2013